Over Kerstmis, vaderschap en dementie..

18 februari 2018, door Jochem Weemaes, 3 min lezen

"De beste wensen hè.." Het wordt zo gemakkelijk gezegd, dat het bijna loze woorden worden. Twijfel. Daar doe ik niet aan mee. Of toch..?

Ook dit jaar werd ik weer bedolven onder de kerstwensen. Mails van alle bedrijven waar ik ooit contact mee had, deden me een aanbod. Mooi verpakt in een kleurrijke kerstwens.  
Ik durfde Facebook al niet eens meer te openen. Alleen maar plaatjes met vrolijk kerstfeest erop en video's met rendieren, kerstman of versierde kerstbomen. Iedereen is gelukkig, tevreden en blij. Althans zo lijkt het.. 

 
Mijn onbezorgde jeugd plotsklaps voorbij..

Als kind (opa vertelt..) was Kerstmis voor mij wat het nu is voor mijn dochters. Een feest waar je wekenlang naar uitkijkt. Kerstboom versieren, de kaarsjes aan en kastanjes poffen in de open haard. Met het hele gezin lekker naar het bos en daarna gezelligheid en heerlijk eten.  

Dat veranderde nadat mijn vader overleed. Februari '93. Hartstilstand in de auto. Ik was erbij. 19 jaar oud. De eerste Kerst daarna bracht ik alleen door. Op mijn studentenkamer in Rotterdam. Met een fles cola, pizza en een pak speculaas naar televisie kijken. Mijn moeder was met kennissen op wintersport. Was voor haar heel goed. Even er tussenuit. Broer en zussen (allemaal veel ouder dan ik) druk met het eigen gezin en schoonfamilie.  
 
Tja het is wat het is.. denk ik achteraf. En zo erg was het nou allemaal ook weer niet, toch? Natuurlijk, mijn vader was er niet meer. Ik was er nu voor mijn moeder, in plaats van zij voor mij. De rollen waren omgedraaid. Mijn onbezonnen jeugd was nu voorbij. Maar hoeveel mensen en kinderen hadden het niet veel slechter..? 
 

Een ander perspectief..

Vandaag 28 december. Kerstmis 2016 zit er weer op. Voor mij werden het leuke dagen. Mijn verjaardag is 27 december (3e kerstdag). Gisteren was daar de 43e. Ik heb nooit echt de behoefte gevoeld om deze dag te vieren. Wat stelt het nu helemaal voor? Elk jaar ben ik weer een rondje rond de zon gedraaid. Dat is alles, toch..?  
 
Misschien.. Maar ik prijs me gelukkig. Want ik beleef tegenwoordig mijn verjaardag (en ook Kerstmis) weer opnieuw door de ogen van een kind. Door de ogen van mijn dochters. Heerlijk om die onbezonnen vreugde weer te voelen. Ze zijn nu bijna 4 jaar oud en beleven verjaardagen, maar ook Kerst, voor het eerst heel bewust. Gisteren werd ik wakker gezongen met "Lang zal ze leven" en prachtige zelf geknutselde cadeautjes. Ze spelen de hele week al Mariaatje en Jezusje. Ze zingen over Rudolf, Jinglebells en daarna weer over engelen. En papa moet de Kerstman zijn.   
 
Oma, mijn moeder, beleeft deze Kerst waarschijnlijk voor het laatst bewust. Zij is dementerende (Alzheimer) en heeft juist steeds meer moeite om te herinneren. Vorige week heb ik zowel mijn dochters, als mijn moeder uitgelegd hoe ze koffie moeten zetten. Mijn dochters weten het nog. 
 
Ik ben blij met het perspectief dat ma en mijn dochters me bieden. Het helpt me om goed te focussen in het leven en dankbaar te zijn voor wat is. Daar zijn die 43 rondjes om de zon wel goed voor geweest. 
Ook in mijn werk ervaar ik dankbaarheid. Met het maken van de Herinner-Dingen-Doos help ik veel mensen om hun herinner-dingen een fijne plaats kunnen geven. Ouders van pasgeboren kinderen. Ouders van pas overleden kinderen.. Kinderen die binnenkort hun vader kwijt raken, of net hun moeder hebben verloren. Een pasgetrouwd stel, dat het huwelijk herinnert, of collega's die een gepensioneerde een aandenken meegeven. Fijn dat ik daar aan mag bijdragen. 
 

En dan nu alsnog.. De beste wensen!

Dankbaarheid is een mooi gevoel. Vanuit dat gevoel wens ik jou die dit leest alsnog een mooi 2017 toe. Een jaar met veel mooie momenten. Maar zeker ook een jaar waarin je dankbaarheid en vooruitgang voelt. Een jaar dat je je niet alleen kunt, maar ook WILT herinneren!  
 
Groet,  
Jochem (and family) :)
 

• Deel met:
• WhatsApp
• Deel
• X
• Pin it
• Messenger
• Email